PRINSES BEATRIX ONTHULDE MIJN KUNSTWERK #indeles
Mijn naam is Karlijn van der Weij en ben met mijn twintig jaar oud derdejaarsstudent DBKV aan ArtEZ te Arnhem. Ik neem jullie graag mee omdat ik laatst iets heel bijzonders heb meegemaakt; ik heb prinses Beatrix ontmoet… En niet zomaar! Ze heeft een kunstwerk van mij onthuld! Het was geweldig en spannend.
Nu loop ik wel een beetje hard van stapel, want dit is niet het hele verhaal, ik val er nu middenin. Waarvoor mocht ik een kunstwerk maken? Hoe kwam ik bij deze mogelijkheid? En wat is er allemaal gebeurd? Ik ga bij het begin beginnen.
Af en toe krijgt onze opleiding mailtjes van instanties, particulieren of verenigingen die studenten willen betrekken bij hun projecten. Het kan bijvoorbeeld zijn dat een school een vrijwilliger zoekt voor programmalessen, maar het kan ook zijn dat een vereniging een kunstenaar zoekt. Dit laatste was het geval. De vereniging Vrouwen Van Nu (VVN) was op zoek naar een kunstenaar om een kunstwerk te maken voor hun 90-jarig jubileum.
Vrouwen Van Nu is een landelijke vereniging en versterkt de leefomgeving met de lokale kracht van vrouwen. Ik reageerde op hun mailtje, dat via Els bij mij terecht was gekomen, en kwam zo in contact met het hoofdbestuur van de vereniging. We merkten dat er een klik was en er werd besloten dat ik een kunstwerk voor hen zou gaan ontwerpen. Zo ontstond mijn eerste grote opdracht met vergaderingen en verwachtingen. Het was heel officieel, het kunstwerk zou ook op de open dag van de vereniging onthuld worden voor zo’n duizend vrouwen. Duizend vrouwen!
Het kunstwerk dat ik heb ontworpen is een groot interactief werk geworden. Het kunstwerk bestaat uit het logo van de vereniging, die in het groot op een houten sokkel staat. Er zijn twee sokkels met grote logo’s omdat twee kunstwerken namelijk sterker stonden dan één. Dit object is een drager voor andere objecten. De leden van de vereniging brachten kunstwerkjes mee en hingen deze op de jubileum dag aan het houten object, ze konden ook op de sokkel neergezet worden. Deze kunstwerkjes hadden betrekking op de woorden ‘feest’, ‘jubileum’ en ‘vrouwen van nu’.
Toen ik op de grote dag op het podium stond voelde het als een kracht om voor een zaal, met duizend vrouwen die zich met elkaar verbonden voelen, te mogen staan. En die dag waren niet eens alle leden van de vereniging aanwezig. De vereniging telt namelijk zoveel leden dat er via loting werd geselecteerd wie er in de zaal aanwezig mochten zijn. Niet iedereen kon erbij zijn. Zo is mijn oma lid van de vereniging, maar zij was helaas niet uitgenodigd.
Pas later, twee weken voor de jubileum dag en toen het kunstwerk al af was, kreeg ik te horen dat prinses Beatrix ook zou komen om onder andere mijn werk te onthullen.
Zodra ik het podium op werd geroepen voor de onthulling kreeg ik plots een microfoon in mijn handen gedrukt. Er was mij niet verteld dat ik nog iets moest gaan zeggen. Ik liep naar mijn werk toe, dat nog gehuld zat onder een groot doek, en ik vroeg me af wat ik zou gaan zeggen. Lichtelijk zenuwachtig, maar uiteindelijk soepel vertelde ik over mijn kunstwerk. Omdat ik niet had verwacht iets te moeten zeggen, vergat ik sommige dingen te benoemen. Maar mijn zenuwen bereikten een hoogtepunt toen de prinses het podium op kwam lopen. In de zaal had ze al twee stoelen bij mij vandaan gezeten, maar als prinses Beatrix echt recht op je af komt lopen is dat toch totaal anders.
De voormalige koningin drukte op de grote rode knop en het kunstwerk werd onthuld. Overal waren flitsende camera’s en mijn lach trilde. Maar dat zie je gelukkig niet op een stilstaande foto’s die ik achteraf bekeek. Prinses Beatrix stelde mij nog een paar vragen en ze gaf mij een complimentje. Maar wat er precies gebeurde op dat moment weet ik eigenlijk niet meer, ik was een beetje overdonderd. Later vroeg een medestudent uit mijn klas of ik nog wist hoe ze rook. Alsof ik daar op dat moment mee bezig was.
Na de onthulling waren er nog andere optredens en ging prinses Beatrix weer naar huis. Op dat moment zette ik mijn kunstwerk zo snel mogelijk op de juiste locatie voor de jubileum dag. De leden mochten vrij rondlopen. Er waren winkeltjes, activiteiten, en ook mijn kunstwerk was er. Leden kwamen met hun bijdragen en wilden met mij praten over het kunstwerk. Het was zeer bijzonder om hun verhalen te horen en om te zien hoe enthousiast ze waren over de jubileum dag en de vereniging. Ze hadden veel vragen en wilden graag participeren.
Deze opdracht was een prachtige ervaring. Het kunstwerk maken, de vergaderingen, de jubileum dag, de voormalige koningin, het is allemaal niet niks. Het is wel een raar gevoel dat het allemaal voorbij is nadat ik zoveel heb vergaderd en heb gemaakt. Het voelt raar om zo’n bijzonder project en deze ervaring afgesloten te hebben.
