In gesprek met Eric Trip - de voyeur die eigenlijk niet durft
Ik loop het atelier van Eric Trip binnen en voel me direct bekeken. In de hoek hangt een foto van een oog dat door een opening kijkt, er hangt een camera en Eric vraagt of ik het oké vind dat ik word gefilmd. Ik knik en zie meteen dat ik vanuit een andere hoek ook in de gaten gehouden word. Ik vraag me af of de toeschouwer tijdens de finals naar het werk kijkt, of dat hij/zij juist bekeken wordt.
Wat gaan we van jou zien tijdens de finals?
Heel praktisch omschreven krijg je drie foto’s te zien. Een van mijn vrouw verwikkeld met een flatgebouw, een van mijn oog die door een gat kijkt en een van mijn vrouw die op haar telefoon kijkt, in deze telefoon zie je mijn oog ook.
De gedachte erachter komt eigenlijk vanuit vroeger. Ik ben erg christelijk opgevoed en wanneer er maar iets van naakt op televisie te zien was werd deze meteen uitgezet. Dat vond ik zo haaks staan op het feit dat er in de bijbel staat dat Adam en Eva naakt waren geschapen. Als puber ga je dan stiekem naar naakt kijken. Alleen al omdat je weet dat het niet mag, voelt het allemaal erg aan als een taboe. Ik ben in mijn voorgaande werk ook erg veel bezig geweest met privacy. Op het moment dat docent Rinke Nijburg tegen mij zei: ‘’Stiekem ben je gewoon een voyeur’’, wist ik dat ik dat moest gaan onderzoeken in mijn afstudeerwerk. Al moet ik wel zeggen dat tijdens groenlicht de docenten tot de conclusie kwamen dat ik meer een voyeur ben die niet helemaal durft.
Vertel? Wat heb je in je theoretisch onderzoek onderzocht?
Ik heb onderzoek gedaan naar voyeurisme in de kunst. Hoe komt het dat wanneer je naar sommige kunstwerken kijkt, je je een voyeur voelt. Edward Hopper is daar een goed voorbeeld van, hij schilderde situaties die zich achter ramen afspeelden waardoor je al gauw het gevoel hebt dat je naar een situatie kijkt waar je eigenlijk niet naar mag kijken. Althans ik dacht dat mensen dat gevoel snel hadden. Mijn theoretisch onderzoek heeft echt mijn ogen geopend op het gebied van taboes. Omdat ik zo gelovig ben opgevoed en het geloof zelf ook erg lang heb gepraktiseerd, kende ik alleen mijn kant van het verhaal. Ik ben met mensen gaan praten en heb tijdens mijn verkorte stage mijn leerlingen gevraagd welke schilderijen zij als voyeuristisch ervaren. Dat lag ver van wat ik als voyeuristisch ervaar. Iedereen is anders, en dit onderzoek bevestigde dat.
Wat is je het meest bijgebleven na 4 jaar ArtEZ?
Ik heb er nu vijf jaar opzitten en ik heb het als een grote speeltuin ervaren! Ik heb 26 jaar bij een bank gewerkt, op een gegeven moment lukte dat niet meer. Ik had geen plezier meer in mijn werk en moest iets anders. Mijn vrouw heeft ervoor gezorgd dat ik naar de aanbevolen teken en schilderlessen ben gegaan, en daardoor ben ik nu hier. Op een plek waar ik wel gelukkig van word en waar ik weer kan ademhalen. Dat is niet altijd zo geweest. In het begin durfde ik mijn kunst aan niemand te laten zien en was ik niet echt met mijn eigen werk bezig. Ik heb hier op DBKV echt geleerd te durven maken en dit ook daadwerkelijk te doen. De slogan van ArtEZ is niet voor niets: “Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.”
Is er een wijze les van een van de docenten die je echt is bijgebleven?
Docent Nicole Martinot heeft mij geleerd dat het oke is om te ‘’falen’’. Je hebt het falen nodig om beter te worden. Ze zei dit meteen het eerste kwartaal al tegen mij, want ze zag ook het hoopje ellende dat binnen kwam lopen. Ze zei mij dat het niet gaat om wat anderen doen, maar om wat je zelf doet. Dit ben ik naar verloop van tijd in gaan zien, daar ben ik haar nog altijd erg dankbaar voor.
Heb je ook zo’n gouden tip voor de komende afstudeerders?
Neem een atelier! Ik was in het begin van het jaar niet van plan er een te huren, maar man wat ben ik achteraf blij dat ik dat heb gedaan. Doordat je met je jaarlaag in één gebouw zit krijg je makkelijker feedback van je medestudenten, wat echt heel erg waardevol is voor je proces. Ik heb zelf ervaren dat als je thuis bent je veel minder snel aan je werk toe komt. Want ja, de hond moet uitgelaten worden en de afwas moet gedaan. Als je het je kan veroorloven, neem een atelier!
Waar zien we je na de zomer terug?
Dat is een hele goede vraag. Een waar ik geen antwoord op heb, ik heb namelijk geen idee. Ik heb nog niet gesolliciteerd omdat ik me echt volledig wilde focussen op mijn afstuderen. Ik hoop ergens op een school les te kunnen geven. Maar zo niet, dan blijf ik lekker nog even in mijn atelier zweven. Oh en ik heb nog een bijbaantje bij de IKEA, dus daar ben ik ook nog regelmatig te vinden.
