EREGALERIJ VAN DE NEDERLANDSE FOTOGRAFIE #indeles
Daar zijn we dan. Helemaal in Rotterdam, speciaal uit Arnhem gekomen. Voor mijn specialisatieprogramma, Records of Reality, gingen we naar het Fotomuseum in Rotterdam. Het was mijn eerste keer daar en het viel mij dus niet op dat het museum sinds kort vergroot was. Hierdoor hebben ze nog meer ruimte voor hun tentoonstellingen. Er zijn veel tentoonstellingen, maar ik kwam voor één specifieke tentoonstelling naar het Fotomuseum.
Er is namelijk een nieuwe vaste tentoonstelling toegevoegd aan het museum; Eregalerij van de Nederlandse fotografie. Ik had er hoge verwachtingen van, een vaste tentoonstelling moet namelijk wel wat voorstellen, helemaal als er 2000 m2 voor vrij is gemaakt.
In deze tentoonstelling zijn 99 foto’s te zien die een, ik quote uit de tentoonstellingsgids, 'maatschappelijke en artistieke impact hebben gehad en betekenisvol zijn voor de fotografie in Nederland'.
Dit hield een tentoonstelling in van allemaal foto's waar Nederland trots op is. Je liep door de geschiedenis van de laatste 180 jaar heen. Er zijn foto’s van technische ontwikkelingen, speciale momenten, fotografische doorbraken, maar er zijn ook actuelere foto’s die hun plekje in de eregalerij hebben weten te vinden.
De foto’s hingen overal aan meerdere muren in de ruimte. Je maakte veel bochten om elke muur van de voor- en achterkant te zien, waardoor het net een doolhof was van foto’s die niet eindigde. Bij iedere gepasseerde hoek was er weer wat te zien. Dit maakte de tentoonstelling erg speels. Wel had ik moeite met het feit dat je hierdoor moeilijk de tentoonstelling chronologisch kon bekijken, van oud naar nieuw.
De Eregalerij heeft veel foto's. Voor elke generatie is er wel een foto te verbinden aan een herkenbare gebeurtenis en iedere generatie kan zich wel in een foto interesseren. Zo herkende ik de wat nieuwere werken, zoals bijvoorbeeld het werk van Ilja Meefout Snoop Dogg (2008). Maar docenten herkenden weer hele andere werken die bijvoorbeeld in hun studententijd populair waren.
Geen persoon zal alle 99 foto's interessant vinden. Bij deze tentoonstelling zal je de ene prachtig vinden en de ander maar niks. Maar het is daarmee lekker divers, er zit voor iedereen wat tussen.
De foto The island of the Colorblind (2018) van Sanne de Wilde maakt op mij een aangrijpende indruk. De Wilde maakte een foto van een eiland waar de bewoners door een erfelijke aandoening alleen zwart-wit zien. De bewoners hebben de foto's ingekleurd naar hun idee. Welke kleuren zouden er bij de foto horen? Deze kleuren heeft Sanne de Wilde in haar foto’s verwerkt.
Nou heb ik het eigenlijk nog helemaal niet over het getal 99 gehad, want waarom is er gekozen voor 99 foto’s en niet 100 voor in de eregalerij?
Toen ik het concept hierachter hoorde, was ik meteen verkocht. Ik vond het idee prachtig.
De 100ste foto is de foto die niet is opgemerkt, niet bekend was of niet voldoende werd gewaardeerd. Het is de foto die wisselend wordt ingevuld en die de bezoeker bepaalt. De vraag is dan dus; welke foto zou jij als 100ste kiezen? Welke foto vind jij eregalerij-waardig?
