DE TIJDELIJKE TENTOONSTELLING VAN HET UITGAANSLEVEN #kunstkijkers
Na een jaar dan eindelijk de tiende editie van de Nijmeegse Kunstnacht. Begrijpelijk dat het al heel snel uitverkocht was. Iedereen zat te wachten op een avondje van hot naar her fietsen, lopen of fietstaxiën om het gekozen programma op tijd te kunnen volgen. Pre-corona kon je bij de meeste plekken zo binnenlopen en had je alle tijd, maar het boeken van jouw tijdslot voor een tentoonstelling of optreden maakte het toch iets minder casuelle. Ondanks dat was de hele Kunstnachtsfeer 100% en meer aanwezig!
Mijn ticket was aangeschaft door een vriendin van mij, en daarmee was mijn avondprogramma een grote verrassing! Zij bepaalde. Helaas had zij niet alle vrijheid om mij mee te nemen. We vielen net buiten de boot met het op tijd aanschaffen van tijdsloten, waardoor er heel veel acts al waren volgeboekt. Wat er overbleef was tevens intens vermakelijk en misschien ook wel even nodig.
Het eerste onderdeel van ons programma begon in de Brebl, een van de vele hotspots van mijn fijne stadje. Daar werden wij onthaald door de woordkunstenaars van Wildgroei en de Literaire Boyband. Poëzie meets techno, meets house, meets spacey jumpsuits, om maar even de toon te zetten van deze avond door het trio van Wildgroei. Daarna werd vriendelijk gevraagd onze stoelen een aantal centimeters van de grond te tillen, 180o C te draaien en ons te laten entertainen door de zwoele blikken van het vijftal van de Literaire Boybands. Slimme woordspelingen, catchy refreinen en Backstreet Boys-waardige dansmoves.
Er heerste een oud bekend festivalgevoel tijdens de tiende Nijmeegse Kunstnacht. Het gevoel van het bezoeken van een (mini)concert en het hunkeren naar het uitgaansleven werd even aangewakkerd. De hele Kunstnacht als een soort mini festival waar je jezelf even kwijt raakt terwijl je van tent naar tent slentert, van het ene naar het andere optreden. Bekenden die je onderweg tegenkomt met een BVO’tje en een gesprek dat twee meter duurt: ‘Eindigen jullie straks ook bij Joost van Bellen?!’ ‘Ja!! Zie je linksvoor, he!’
Over linksvoor gesproken… eenmaal aangekomen bij de Vereeniging werden wij meegenomen in hoe het ook weer was om uit te gaan. Om helemaal los te gaan zonder daadwerkelijk ook op een feestje te zijn. Een ‘Ode aan de Nacht’. De belevenis begon met een soort sluit-je-ogen, open-je-oren ervaring waar jouw geest even werd teruggenomen naar een zweterige zaal van een of ander poppodium. Een zaal verder werden wij daadwerkelijk ook naar een fysieke poppodium ervaring genomen, verwelkomd door dragqueens en heftige techno mochten wij even dansen. Even goed los gaan als een soort herinnering van hoe het ooit mocht zijn.
Na even terug te zijn geworpen naar een greep uit ons vorige leven, daalden wij neer op een bankje vlak voor ons derde onderdeel van het programma. Maar zoals je dat soms hebt op een festival, neem je even pauze van wat er allemaal te zien en te doen valt. Even meekijken met het spektakel van de tent van buitenaf. Om vervolgens terug te gaan naar het slot act: twee uur lang dansen bij Joost van Bellen.
De dringende vraag die ik voelde was wat dit allemaal te maken had met kunst. Waar is het beeldend aspect en waar zijn de performances? De Kunstnacht is elk jaar weer een hele ervaring, je stapt even uit de normale wereld in een doodnormale stad. Ook al bestond mijn programma uit allemaal knipogen en groetjes naar het nachtleven, werd ik wel de volgende ochtend wakker met het idee alsof ik iets had ervaren wat leek als een fantasie of iets uit een vorig leven. Alsof het een Nightlife Experience was van een of ander hip museum, waardoor je even overspoeld werd door herinneringen en de hoe-het-toch-ook-weer-wasjes.
De tiende editie van de Nijmeegse Kunstnacht was een tijdelijk museum dat mij liet ervaren hoe het ook alweer was; het vrije en feestelijke leven waarin alle kunstvormen hun ruimte nemen. Deze vorm van rumoer neemt een groot onderdeel van ons leven in, en leek zaterdag 18 september op een Van Gogh die je eens in de zoveel tijd weer tegenkomt als je teruggaat naar dat ene museum. Het was een verlangen naar dat ene schilderij, dat die avond als een nightlife experience voelde. De Kunstnacht bracht ons terug naar oude herinneringen.
De ochtend na de Kunstnacht werd ik dan ook wakker en de wereld leed nog steeds onder een pandemie. Dit leek ik de avond ervoor achter mij te hebben gelaten zoals de ervaring van een kunstwerk ons mee kan slepen en doen vergeten wat er buiten de muren van een museum gebeurt. De Nijmeegse Kunstnacht was als een tijdelijke tentoonstelling van verlangende kunstwerken waar je eventjes in mocht stappen en mocht leven.