Hoe past engagement in de huidige tijd?
De afgelopen jaren zie ik steeds meer kunst (in musea, op manifestaties, op televisie) dat maatschappij betrokken is. Het zeg iets over de maatschappij, of roept vragen over deze op. Zo zag ik onder andere narratieve ‘avatar’ kunst bij Ed Atkins in het Stedelijk Museum, die de virtuele aspecten van de hedendaagse beeldcultuur en de effecten daarvan op ons leven in de echte wereld verkent. In Haarlem zag ik de sci-fi miniserie The Common Sense van Melanie Gilligan die thematieken zoals kapitalisme, digitalisering, privacy en massagedrag aan de kaak stelt, maar wel de toeschouwer zelf laat nadenken over deze thema’s. In Leiden, op straat, kwam ik de NANO-supermarkt (initiatief van Next Nature) tegen, dat met producten (die ontwikkeld zijn met behulp van nanotechnologie) de toeschouwer wilt laten nadenken of hij dit soort producten eigenlijk wel wilt: is het innovatief product, of eerder beangstigend? Dit zijn allemaal artistieke uitingen waarbij er scenario’s voor de toekomst worden geschetst; wat voor toekomst willen we eigenlijk hebben? Het zijn kunstwerken die nieuwe technieken, materialen en betekenisvolle thematieken omarmen om de kunstkijker verder te laten nadenken, even een moment tot reflectie maant in deze hectische tijd.