Vreemde eend in de bijt
Plaatsmaken, een voormalig Arnhemse uitgeverij, is nu omgetoverd tot een galerie/werkruimte, waarin kunst de muren verrijkt en mensen, gespecialiseerd in druktechnieken, de ruimte doen gonzen met hun concentratie. Door de glazen wand van de voorgevel staren tientallen ogen de bezoeker bij binnenkomst aan. Iedere blik anders, maar in de vorm van zelfportretten, getekend door Rosemin Hendriks, siert steeds hetzelfde gezicht de muren.
De ruimte is langwerpig en naast elkaar, door de hele ruimte verspreid, hangen de portretten. Eén werk springt er echter uit, een vreemde eend in de bijt. En in dit geval niet figuurlijk bedoeld; te midden van de sobere kleuren van alle portretten hangt iets groens. Niet het timide groen dat soms de ogen in de portretten siert, maar het heftige groen van algen in slootwater. En in dat water dobbert een eend. De reflectie is een aantal keren herhaald in de lichte golven, waardoor een bijna monumentaal bouwwerk ontstaat dat ontworpen had kunnen zijn door Gaudí.
Verder hangen er enkel portretten, waarin de zekere tekenhand van Hendriks duidelijk een weg weet te vinden. De vormen tast ze af met lijnen, waarin langzaam figuren lijken te ontstaan. Lippen worden ontluikende bladeren, irissen vreemde wezens uit het diepst van de zee of volledig abstracte patronen. Maar alles zonder dat de intensiteit van het werk teniet wordt gedaan.
In eerste instantie lijken de portretten zwart-wit te zijn, met subtiele ondertonen van grijs. Maar bij het naderen zie je dat er hele zachte toefjes van kleur zijn toegevoegd, waardoor het werk meer lijkt te leven. Naast ieder werkt bevindt zich een klein prijskaartje. In hetzelfde wit als de muur is er besloten hoeveel ieder werk waard is. De esthetische waarde van een kleine tekening is in geld uit te drukken, want zo gaat het in de kunstwereld.
Maar dat betekent ook dat deze tekeningen prijken aan huiskamermuren. Honderden zelfportretten van Rosemin Hendriks aan de wand. Daar, waar men de koffie drinkt met een ochtendhumeur, wordt een intense blik gericht waarin diepe zwarten de zachte, getekende schaduwen verhullen. Sommige portretten kijken daar afkeurend naar, andere kijken erop neer. In veel tandartspraktijken kijkt een versie van Rosemin Hendriks mee; een bijzonder idee. Het is een vorm van werken waarbij je als kunstenaar een vreemde mag zijn tussen alle familiefoto’s in iemands huis. Toch zijn de tekeningen van Hendriks meer dan portretten. De belijning geeft de tekening iets dat bijna afstandelijk is, alsof de menselijkheid uit het portret is gehaald. Het is een opbouw van vlakken, lijnen, zwarten, witten en zachte kleuren, die samen een prachtig geheel vormen. Maar in dit geval niet een geheel dat schreeuwt dat er iemand over je schouder meekijkt, maar iets dat juist de imperfectie viert die ons allen verbindt en waarmee de kunstenares ons niet bestraft, maar een hart mee onder de riem steekt. Wij zijn deel van de wereld en de wereld valt te herkennen in ons gezicht.
