Docent Beeldende Kunst & Vormgeving

Ik ben Roos – beeldend kunstenaar en voor één dag per week docent tekenen aan de opleiding DBKV van ArtEZ. Ik woon en werk in Amsterdam, waar ik m’n atelier heb. Daar maak ik lichtwerken: installaties met licht en schaduw. Het leuke aan DBKV is de dubbele karakter van studenten: ze willen goed werk maken èn nadenken over de vertaling daarvan in educatie. En het gebouw van Artez natuurlijk: ontworpen door Rietveld, open en licht, met zicht op de Rijn.

Zaterdag

Deze week geef ik de Oriëntatiecursus van ArtEZ. Om kijken èn techniek te oefenen, maken we een leporello. Daarop komen acht snelle tekeningen van details uit het - door Rietveld ontworpen - gebouw. Elke vijf minuten geef ik een nieuwe opdracht met een nieuw aandachtspunt. Ik jaag de studenten flink op; voor sommigen irritant, zo’n tijdsdruk, en voor anderen fijn. We proberen het denken even zoveel mogelijk uit te schakelen: puur kijken en dóen met beperkingen: in één kleur. 

Zondag

Ik bezoek met collega May Heek en mijn zoon Ian (4 jaar) de Oude Kerk In Amsterdam; projectplaats voor hedendaagse kunst. We gaan naar een site-specifieke geluidsinstallatie van Susan Philipsz, ‘The Fall’. Philipsz nam zelfgezongen flarden op van een historisch lied van Sweelinck – een van de grootse componisten die in de kerk begraven ligt. Het gezang klinkt uit grote hangende graanbuizen. Een waanzinnig mooi werk dat gek genoeg, door de ongelikte thuisopnames, heel dichtbij komt. Het is aanwezig, zowel visueel als auditief, maar overheerst het gebouw niet. Het zet je in beweging, van buis naar buis, om steeds in intieme setting een nieuw fragment te horen. 

Even later zitten we in de trein. Ian tekent een intercity, althans, daar lijkt het op. Maar bij de tweede tekening stopt hij, en vraagt of ik de ‘lijnen alvast wil maken’, want ‘dan lijkt het beter’. Hij voegt er fluisterend aan toe: ‘van juf Deborah mogen we alleen binnen de lijntjes kleuren’. In september is hij begonnen op de basisschool en ik sta ervan te kijken hoe ouderwets het creatief onderwijs op die school nog is. Ze krijgen kleurplaten en mogen alleen bínnen de lijnen. Er is nog een wereld te winnen. 

Maandag

Op maandag een studiodag. Mijn atelier is in Amsterdam, de Jordaan, in een oud klaslokaal. Hoge ramen en mooi licht – al zit ik vaak in het donker. Ik werk nog even aan een lichtwerk – de transparantie van een lucht. ’s Avonds bijscholing voor de lessen die ik geef in het eerste jaar - ik doe een cursus softpastelkrijt. 

Dinsdag

Als ik werk, omring ik me met rotzooi. Vaak gevonden spullen; veertjes, lucifers, pinnetjes. Alles ligt echt overal voor het grijpen: plastic, mesjes, scharen, touwtjes, meel, potjes verdunde verf met natte kwasten. Ik wil vooruit, testen, uitvinden. Tussentijds opruimen betekent steeds 3 stappen terug. Maar dinsdag ruim ik op. Kunstenaarschap is misschien 20% maken, de rest is alles eromheen: regelwerk, mail beantwoorden, plannen bespreken, administratie, stukken schrijven voor aanvragen. En opruimen, ordenen, sorteren. 

Woensdag 

Woensdag weer een studiodag. Ik haal tussendoor even glasplaatjes op bij Lenneke van der Goot. Haar atelier is in Amsterdam in het Wilhelminapakhuis. Prachtige ruimte. Lenneke vliegt af en toe als docent in bij DBKV voor een keuzevak, voor workshops, of eindexamen begeleiding. Haar werk is fris en scherp, en haar atelier een beeldend walhalla. Ik sta even middenin haar proces. Allerlei lagen die ze bewerkt, versnijdt en openbreekt. We eten een taartje, bespreken de kunstwereld, kunst en vrouw zijn, kunst en moederschap. 

Donderdag

Bij een keuzevak ‘tekenen naar waarneming’ werken we een les met perspectief en de stad. Een gezamenlijk werk op een grote rol papier, met verschillende verdwijnpunten. Eindelijk – na coronarestricties - de power van iets samen maken. 

Vrijdag

Vrijdag vlieg ik naar Wenen voor een performance in het Wiener Konzerthaus. Tijdens een experimenteel klassiek concert bouw ik live vijf werken op en af, en dat wordt geprojecteerd. Het is een grote productie met regisseur, koor, dirigent. Glas, plastic en mijn toolkit mee in het vliegtuig is een hele uitdaging, tussen alle skiërs. Twee keer alles weer in en uitgepakt bij de douane, brieven laten zien van wat ik kom doen. Maar hé, ik kom er doorheen! Na afloop bezoek ik -samen met de cameravrouw van de performance- drie van de belangrijkste galeries in Wenen. Wenen is een extreem kunstminnende stad; er is geld en aanzien voor de kunsten. Koud, zonnig, en veel Sacher-taart… voor ik terugga.